Over Manas Na'ala

Manas Na'ala is mijn alias, een schrijversnaam. Er zijn twee redenen om een pseudoniem te gebruiken. Ten eerste, door mij op te stellen in de anonimiteit kunnen mijn teksten in het middelpunt staan, want mijn teksten zijn oneindig veel belangrijker dan ik. Ten tweede, ik streef er naar mijn teksten in rust te schrijven in de behaaglijkheid van mijn studeerkamer of tijdens mijn reizen. Niet vanachter prikkeldraad met lijfwachten aan de poort die mij moeten beschermen tegen sinistere fanatici. Ik ben geen lafaard, noch wens ik een held te zijn.

Op school vonden de leraren dat er met mij geen land te bezeilen viel. Mijn vader overleed toen ik vijftien was en kort daarna werd ik definitief van mijn zoveelste school gestuurd; men oordeelde dat ik een wel heel notoire spijbelaar was. De ongeveer tien jaar daarna waren jaren van twaalf ambachten en dertien 'ongelukken', terwijl ik ook de avondschool ging volgen. In de tweede helft van mijn twintiger jaren ben ik geschiedenis en taal gaan studeren en in mijn dertiger jaren politieke wetenschappen.
Op een bepaald punt in het leven van een man voelt hij zich onweerstaanbaar aangezet tot het kiezen van een beroep; mannen worden gesocialiseerd kostwinner te zijn. Het positieve neveneffect van het moeten ondergaan van deze krachten was dat ik me, na zorgvuldig onderzoek in de diepten van mijn zelf, realiseerde dat ik een leraar was. Dit was ook de periode dat ik de aanwezigheid van een boek voelde, nog onderhuids, achter mijn ogen, op de boekenplanken van mijn geest. Ik wist ook dat ik er bij lange na nog niet klaar voor was om met schrijven te beginnen. Ik vond dat ik nog niet genoeg van het volwassen leven had geproefd -om een man te worden is meer nodig dan een lagere stem en wat haar op je kin- en ik verwachtte dat het schrijven zich wel zou aandienen als ik er klaar voor was.
Daarom werd ik na mijn taalstudie leraar, ondanks mijn ervaringen met een meerderheid aan trieste voorbeelden in dat beroep. Na zorgvuldige afwegingen koos ik ervoor les te geven aan hen die geoormerkt zijn als minder getalenteerd en minder intelligent en opgeborgen worden in de lagere vormen van onderwijs; deze keuze was ook een duidelijke politieke keuze. Omdat ik politiek geëngageerd was, werd ik tevens actief in de lerarenvakbond en binnen een politieke partij. Vooral de laatste maakte mij er scherp van bewust dat het leven een enge bedoening is. In ieder geval dat politiek dat is. Ik trok mij terug uit het actieve leven en was in staat een periode verlof te nemen.
Het was in deze tijd, mijn eind dertiger begin veertiger jaren, dat ik na wat mensen doorgaans een reeks toevalligheden noemen, verschillende mensen ontmoette die mij al of niet bewust voorzagen van de ontbrekende stukjes van een raadsel dat ik heel lang bezig was op te lossen. Gedurende een korte tijd bevond ik mij in een kleine groep mensen met vergelijkbare intenties, die op een vergelijkbaar punt in het leven waren aangekomen. Het samen optrekken ging voort totdat het duidelijk werd dat een in de groep zichzelf begon te zien als welhaast de spirituele leider van de groep, daarmee mijn groeiend gevoel onderstrepend dat ik in een sekte in wording was beland. Ik kon niet anders dan vertrekken, want ik wenste niet in formatie te vliegen, zoals uiteindelijk van mij werd gevraagd. Mijn geest en hart waren onthutst  terwijl ik door de voorgevel uitbrak, triest omdat ik mijn lief achter liet en gelukkig omdat ik het gevoel had mijn laatste beproeving te hebben gehad. Ik was ooit in het diepe gedoken om nu in de warmte weer boven te komen.

Nu, ruim twintig jaar na mijn uitbraak kijk ik terug op een tijd waarvan ik toen ik mijn volwassen jaren binnen ging wist dat die zou komen. Ik heb het leven op vele manieren gezien. Van 'onderaf' naar boven kijkend en 'aan de top' de hoogtes overziend. Terwijl ik over de zestig ben, kan ik beamen dat ik dit universum ken, precies zoals ik dat wist toen ik zestien was. Het fundamentele weten is hetzelfde gebleven, terwijl het verschil een zekere wijze van expressiviteit is. Wat ik in mijn tienerjaren niet kon zeggen kan ik nu verwoorden.